Klienci kancelarii wskutek uchwalonego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz wydania decyzji administracyjnej w trybie tzw. specustawy zostali pozbawieni części nieruchomości gruntowych stanowiących ich własność. Zgłosili się do Gminy w celu uzyskania słusznego odszkodowania. W toku negocjacji Gmina wraz z poszkodowanymi ustaliła formę przyznanego odszkodowania w postaci nieruchomości zamiennej gruntowej nieobjętej miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego i dla której nie wydano decyzji o warunkach zabudowy oraz zagospodarowania przestrzennego.
Gdy wszystko wydawał się proste Gmina oświadczyła, że do wartości nieruchomości doliczy podatek VAT gdyż nieruchomość zamienna ujęta jest w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta w strefie mieszkaniowej.
Kancelaria w imieniu klientów zwrócił się do Gminy wskazując, iż prezentowane przez nią stanowisko w zakresie opodatkowania czynności przekazania nieruchomości zamiennej, (jako formy odszkodowania za wywłaszczenie) podatkiem VAT jest błędne, albowiem przeznaczenie (prawne) danej nieruchomości na cele budowlane może nastąpić jedynie w oparciu o miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego lub o decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania przestrzennego. Plan zagospodarowania przestrzennego zgodnie z ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z dnia 27 marca 2003 r. (Dz.U. Nr 80, poz. 717, z póź. zm) jest aktem prawa miejscowego a zatem przepisy planu są zgodnie z art. 87 ust.2 Konstytucji powszechnie obowiązujące. Decyzja o warunkach zabudowy jest zaś aktem administracyjnym dającym nakładającym określone obowiązki lub przyznający określone uprawnienia.
Skoro, zatem ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji terenów przeznaczonych pod zabudowę to, kiedy dany teren jest przeznaczony pod zabudowę może nastąpić wyłącznie w oparciu o te przepisy, które pozwalają właścicielowi na faktyczne rozpoczęcie procesu budowlanego, to zaś jest możliwe wyłącznie, jeśli będzie to zgodne z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego lub wydaną decyzją o warunkach zabudowy.
Charakter studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy został określony w art. 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, jako akt wiążący wyłącznie organy gminy przy sporządzaniu planów miejscowych (ust. 4 art. 9). Ponadto ustawodawca wprost stwierdził, że studium nie jest aktem prawa miejscowego (ust. 5 art. 9). W związku z tym, że studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy nie jest źródłem prawa miejscowego (art. 9 ust. 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym) nie może ono stanowić podstawy do ustalenia prawa do zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt. 3 ustawy o VAT.
Próba obciążenia wywłaszczonych podatkiem VAT jest działaniem nie tylko sprzecznym z przepisami prawa, ale także stanowi działania na ich szkodę. Gdyż de facto prowadzi to do pomniejszenia należnego im odszkodowania.
Gmina podtrzymuje swoje stanowisko podpierając się uzyskaną Interpretacją Ministra Finansów potwierdzającą obowiązek opodatkowania podatkiem od towarów i usług czynności przekazania nieruchomości zamiennej.
Zdaniem kancelarii zarówno stanowisko Gminy jak i Ministra Finansów jest niezgodne z obowiązującymi przepisami. W związku z tym kancelaria domaga się od Gminy zaskarżenia Interpretacji Ministra do sądu administracyjnego. Tym bardziej, że od czasu rozpoczęcia procedury NSA oraz WSA wydały kilka orzeczeń potwierdzających stanowisko prezentowane przez kancelarię o zwolnieniu operacji z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt. 9 ustawy o VAT dotyczącego zwolnień z tytułu dostawy terenów innych niż budowlane lub nieprzeznaczonych pod zabudowę decydujące znaczenie będzie miały dane wynikające z ewidencji gruntów.
Gmina na 30 dni od otrzymania odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa do złożenia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na otrzymaną Indywidualną Interpretację prawa podatkowego.
